Kościół pod wezwaniem św. Józefa, budowany w latach 1825-1828, poświęcony został 15.09.1946 r., odpust jest 19 marca na św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.
Za korpusem kościoła, po stronie wschodniej usytuowana jest zakrystia - historyczna kaplica grobowa rodu von Donhoffów. W północnym ramieniu transeptu, pełniącego funkcje mauzoleum rodu von Schöningów, umieszczone są monumentalne pomniki epitafijne: Hansa Adama II (zm. 1696) i Johanny Margarethe Luise von Pollnitz (zm. 1698) oraz ich syna Johanna Ludwiga (zm. 1713). Naprzeciw, w południowym ramieniu transeptu, znajduje się empora kolatorska z klasycystycznym piecem, poniżej zejście do kolebkowo sklepionej krypty, zawierającej sarkofag Hansa Adama II von Schoninga i ekspozycję detali z sarkofagów przedstawicieli rodów dąbroszyńskich - von Schöningów i Wreechów. Po zachodniej stronie nawy umieszczona jest empora oparta na słupach i przylegająca do ściany zachodniej oraz północnej i południowej. We wschodniej części świątyni mieści się sanktuarium ze współczesnym ołtarzem.
Pierwszy kościół dąbroszyński, zrealizowany w XVII wieku, został wzniesiony na planie krzyża równoramiennego - greckiego. Kościół w założeniu był świątynią pełniącą funkcje mauzoleum rodowego. Kościół został jednak doszczętnie splądrowany przez wojska rosyjskie po bitwie pod Sarbinowem w 1758 roku.
Przed drugą wojną światową, obok pomników epitafijnych i sarkofagów znajdujących się w krypcie, reliktem pierwotnego wyposażenia pozostawała misa z chrzcielnicy z końca XVII w. oraz dwie osiemnastowieczne chorągwie o charakterze żałobnym. W mauzoleum znajdowały się także dwie drewniane tablice epitafijne przedstawicieli rodu von Schöningów oraz tablice heraldyczne.
W latach 1825-28 przebudowano kościół w stylu neogotyckim według projektu - jak podaje Theodor Fontane - samego Friedricha Schinkela. Przyczyną przebudowy kościoła dąbroszyńskiego były przede wszystkim względy estetycznoideowe. Obok powszechnie panującej wówczas mody na neogotyk. Wieża kościelna w obrębie założenia rezydencjonalnego posiada znaczenie symboliczne, oznacza bowiem władzę feudalną fundatora.
Kościół dąbroszyński znajdował się pod patronatem właścicieli dóbr dąbroszyńskich aż do zakończenia drugiej wojny światowej. Następnie został przejęty przez Kościół katolicki i konsekrowany pw. św. Józefa jako kościół filialny parafii kostrzyńskiej.
W podziemiach kościoła eksponowany jest barokowy, miedziany sarkofag marszałka Schoeninga, zdobiony cynowymi tablicami epitafijnymi, panopliami [motyw dekoracyjny skomponowany z elementów uzbrojenia, sztandarów i proporców] ora z wieloma aplikacjami. Na wieku znajduje się herb Schoeningów, krucyfiks oraz fantazyjnie skomponowany monogram zmarłego.
Obok sarkofagu umieszczono, wykonaną pod koniec XX w., ekspozycję ozdób trumiennych, pochodzących z sarkofagów późniejszych właścicieli majątku. Ich trumny stoją obecnie w sąsiednim, niewielkim pomieszczeniu. W pobliżu kościoła, od strony południowej, znajduje się pięć płyt nagrobnych i trzy krzyże. Płyty pochodzą z istniejącego przed laty cmentarza przy kościelnego członków rodu von Schwerin. Krzyże natomiast zostały przywiezione z Niemiec, ze zlikwidowanych grobów ostatniego właściciela dąbroszyńskiego majątku.
Kościół można zwiedzać po wcześniejszym uzgodnieniu z opiekunem obiektu (tel.: 095 752 11 25)
Wybudowano go za czasów Hansa Adamavon Schoeninga, w końcu XVII w., w stylu barokowym. Nadano mu formę prostopadłościanu. Po kilku przebudowach budynek otrzymał w 1851r. ostateczny, neogotycki kształt.
Jego zewnętrzny wygląd nie zapowiada barokowego i wczesnoklasycystycznego wyposażenia wnętrz. Elementem wystroju są zachowane w kilku pomieszczeniach barokowe dekoracje sztuk autorskie, wykonane przez artystów saksońskich. W dwóch pomieszczeniach na parterze zachowały się boazerie z początku XIXw. Pokryte malowanymi groteskami. Na parterze od strony północnej znajduje się sala letnia wyposażona w terakotowe medaliony antycznych postaci.Tu odbywały się przedstawienia teatralne. Obok klatki schodowej znajdowała się tzw. Komnata narzeczonej, ze ścianami obitymi chińskimi dywanami. Dywany te były prezentem dla księcia Henryka Pruskiego od Katarzyny II, za współpracę w polityce zagranicznej (w tym za współdziałanie na rzecz I rozbioru Polski). Henryk sprezentował dywany hrabiemu von Wreech. Ich los jest obecnie nieznany.
Sala mieszcząca się niegdyś pomiędzy salą letnią a klatką schodową służyław XIXw. jako biblioteka i pokój bilardowy. W jej starszych opisach znaleźć można informacje o białych szafach bibliotecznych i trzech malowidłach: portretach króla Fryderyka Wielkiego i księcia Henryka Pruskiego oraz widoku zamku w Cölln nad Sprewą. Największa i niegdyś najbardziej reprezentacyjna część pałacu znajduje się na piętrze. Jest to dawna sala szlachecka. W pomieszczeniu tym ulokowano niegdyś słynną galerię portretów. Wisiały tu naturalnej wielkości wizerunki Schoeningów, Wreechów, Dönhoffów oraz Schwerinów. Niektóre znajdują się w zbiorach gorzowskiego muzeum.
Niezwykła wartość sal pałacowych została opisana w pamiętnikach Sophie von Schwerin (z domu Dönhoff), której ojciec, Bogislav Friedrich von Dönhoff, dysponował szacownymi, kosztownie urządzonymi rezydencjami. Żadna z nich jednak nie dorównywała świetnością pałacowi w Dąbroszynie, który tak wspomina Sophie von Schwerin: „Rzadkie gatunki drewna w parkiecie, boazerie pomalowane w stylu rafaelskich lóż lub pokryte lśniącym lakierem paryskie tapety i meble, zgromadzone w każdym pokoju”.
Baszta - budowla zlokalizowana jest we wschodniej części miejscowości, przy drodze z Gorzowa do Kostrzyna. Baszta powstała z inicjatywy hrabiego Bogislava von Schwerina, ówczesnego właściciela dóbr dąbroszyńskich, na potrzeby jego małżonki Pauliny von Sichart. Budowla założona została na planie wielobocznym z prostopadłościenną dobudówką po stronie południowej. Utrzymana w neogotyckich cechach stylistycznych, stanowi charakterystyczny element zabudowy miejscowości.
Świątynia św. Cecylii w parku górnym, początek XIX w
Park angielski (zaniedbany) powstały w XVIII wieku i posiada bardzo atrakcyjny drzewostan: soforę japońską, bożodrzew, sosnę czarną buk zwisający, platan klonolistny, dąb piramidalny, cisy, jałowiec wirginijski i rosnący przed pałacem pomnikowy okaz miłorzębu japońskiego o obwodzie 450 cm . Po rozszerzeniu założenia parkowego w XIX w. park podzielono na górny (przy pałacu) z pomnikiem Wiktorii (zachowany do dziś) ku czci Fryderyka II i dolny (na krawędzi doliny Warty) o łącznej powierzchni 26 ha.
W parku górnym znajduje się gotycki kościół z barokową kaplicą rodową Schoeningów z posągami Hansa Adama von Schoeninga i jego żony odrestaurowany przez Schinkla. Feldmarszałek zgodnie z legendą został pochowany tu wraz ze swoją diamentową szpadą - darem cesarza Leopolda.
